Ο συνδυασμός των δυο μονολόγων του Γ. Κωσταρά ΄΄ Ησυχία των ζωντανών΄΄
νεκρών προβληματίζει ουσιαστικά τους θεατές σχετικά με την έλλειψη
επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ο αποκλεισμός ορισμένων ατόμων επιφέρει
ανισορροπία στις σχέσεις, προσωπικές και κοινωνικές, δημιουργώντας
δυσεπίλυτες καταστάσεις. Το μονόπρακτο ΄΄Ησυχία΄΄ πραγματεύεται την
ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος θυματοποιείται από μια κοινωνία που του
επιβάλλει τον δρόμο της περιθωριοποίησης. Το μονόπρακτο ΄΄Ζωντανοί νεκροί΄΄
μπορούμε να το παρομοιάσουμε με τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, μόνο που
εδώ, η ηρωίδα, μην έχοντας τη δυνατότητα να κατανοήσει τον πλασματικό κόσμο του Αλτσχάιμερ στον οποίο είναι εγκλωβισμένη η μητέρα της, θεωρεί ότι μπορεί να γίνει τιμητής της ζωής της. Ως
αποτέλεσμα, φτάνει η ίδια τον εαυτό της στα όρια του εγκλήματος. Αν οι δυο αυτοί άνθρωποι μπορούσαν να μιλήσουν και
να ακουστούν, αν είχαν ουσιαστική αποδοχή από την κοινωνία, τότε ίσως η έκβαση της πορείας τους σ’ αυτόν τον κόσμο να
ήταν εντελώς διαφορετική.

Κωσταράς Ιωάννης